Naar inhoud

Winkelwagen

Je winkelwagen is leeg

Kayakken op de Yukon (deel 2)

Artikel: Kayakken op de Yukon (deel 2)

Kayakken op de Yukon (deel 2)

Kayakken op de Yukon (deel 2)

Beau peddelde 700 km over de legendarische rivier de Yukon in Canada (september 2024)

Mijn kajak is bevroren. Het is acht uur in de ochtend en ik sta met een droogpak en een reddingsvest op een eiland vol keien in het midden van de rivier de Yukon in Canada en de ochtenddauw hangt als een dreigende, witte deken boven het snelstromende water. Ik vraag mij af hoe ik in vredesnaam in deze situatie terecht ben gekomen. Ja, ik had een droom om de Yukon af te peddelen in een kajak en ja, ik nam zelf het vliegtuig en ging in die kajak zitten en peddelde vrolijk vanuit het dorpje Whitehorse het beeld uit, voor een tocht van zevenhonderd kilometer naar het voormalige goudzoekersstadje Dawson City.

Alle begin is makkelijk. Ik heb een idee, dat suddert in mijn hersenpan en het wordt met de dag belangrijker om te gaan doen en opeens zelfs van essentieel belang voor mijn levensvreugde. Dit is toch wie ik ben, of tenminste, wil zijn? En als ik het nu niet doe, wanneer dan? Mijn brein weet beter wie ik ben dan ik. Weerloos trap ik in alle trucs. Wat als een vaag plan begon, wordt opeens dwingender en concreter. Het avontuur zelf wordt vreemd genoeg steeds minder ingewikkeld en met een dag of tien peddelen in Nederland en veel denktraining dacht ik er wel klaar voor te zijn en te weten wat me te wachten stond.

Maar nu, na drie dagen van afzien en vol hachelijke momenten op het water, sta ik naar mijn bevroren kajak te kijken in een belachelijk uitziende tutu, die men in de kajakwereld een spatscherm noemt, en doemt opeens een kraakhelder beeld op, van een fantast. Een man die het allemaal overtuigend kan brengen, maar in wezen, geen idee heeft wat-ie zich op de hals heeft gehaald.

Arme Selly en de kinderen. Ik heb medelijden met ze, dat ze het met zo’n man en vader moeten stellen. Omdat ik zo’n idioot plan heb, zitten zij thuis te sidderen of ik het er wel levend vanaf breng. Zij zien iedere avond in bed, net als ik overigens, hoe een enorme grizzlybeer midden in de nacht naar mijn tent sluipt. Omdat ik daar per ongeluk een zak noten in heb laten staan. En was ik nou nog de survival-expert die ik zou willen zijn, die man die in een sneeuwstorm met blote handen en iglo graaft en daar met twee natte takjes een vuur maakt om een zojuist uit een wak gegrepen forel te roosteren. Maar nee, dat ben ik niet en dat zal ik nooit worden. Ik heb daar het geduld, de fysieke kracht en het talent niet voor.

Ik schraap was ijs van de zitting van mijn kajak en til het zwaarbepakte gevaarte naar het water. Met veel moeite kruip ik er in. IJskoud water gutst in de kuip. Mijn voeten zijn meteen doorweekt. Ik span het spatscherm om de kuip, zet mij met mijn peddel af tegen de kant en drijf mee op de stroming. Actie! Heerlijk. In de actie smoren alle vragen.